EXΩ ΖΗΣΕΙ

Έχω ζήσει τις ατέλειωτες νύχτες στον Άθωνα. Έχω γνωρίσει μοναχούς ξωτικά, ταμένους να υπηρετούν τον άνθρωπο. Έχω γνωρίσει παπάδες αφιερωμένους στο λειτούργημά τους. Έχω συναντήσει καλόγηρους που με έμαθαν τι εστί αγάπη, δόσιμο, ταπείνωση. Έχω συνομιλήσει με μοναχές που αστράφτουν από το φως που εκπέμπουν. Κάποτε είδα και φρικιά ασκητές που με άφησαν άφωνο. Τον π. Παΐσιο δεν τον συνάντησα, παρόλο που το επιδίωξα. Ίσως, γιατί δεν ήμουν άξιος. Αλλά συνάντησα άλλες μορφές. Σε μέρη απρόσιτα όταν είχα χαθεί στα δάση, φεύγοντας από το Βατοπέδι. Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν ανάμεσά μας ιερείς και μοναχοί διαμάντια. Βέβαια, άξιοι και ανάξιοι υπάρχουν παντού. Άνθρωποι που τιμούν τον αγώνα τους και άλλοι που είναι πιο αδύναμοι, λυγίζουν ευκολότερα σε πειρασμούς και πάθη. Σε μοναστήρια και στον κόσμο. Ας το παραδεχτούμε. Αλλά αυτό τι σημαίνει; Ότι τσουβαλιάζουμε τα πρόσωπα που είναι ταμένα σε μια αποστολή;

Έξω από ένα μπακάλικο, στο λιμάνι της Δάφνης, στο άβατο του Αγίου Όρους, περιμένοντας το καραβάκι να πάμε στα μοναστήρια. Χωρίς κινητό, φυσικά῎Κρατώ και το τσιγαράκι μου. Κανείς καλόγερος δεν με μάλωσε για αυτό. Από τις λίγες εικόνες που έχω από τα ταξίδια και τη διαμονή μου στον Άθωνα που νοσταλγώ.

Γνωρίζω και μπορώ να αντιληφθώ τα ιστορικά λάθη της Εκκλησίας αλλά όλα αυτά δεν δικαιώνουν το μίσος που εκπέμπουν ορισμένοι για ιερούς τόπους, προσκυνήματα, χώρους ιερούς, ισοπεδώνοντας όλα αυτά που αγιάστηκαν μέσα στη διάρκεια των αιώνων της κοινής πίστης μιας κοινότητας. Δεν είναι ακριβώς άθεοι, όσοι γράφουν αυτά στις μέρες μας στα κοινωνικά δίκτυα. Ούτε μπορώ να πω ότι είναι αντίθεοι, όπως είπε πρόσφατα η Μάρω Βαμβουνάκη. Νομίζω ότι είναι τραυματισμένοι άνθρωποι που δεν μπορούν να διακρίνουν, λόγω της ιστορίας τους, πως άλλο τα ιστορικά λάθη ενός θεσμού και άλλο τα πρόσωπα που αναζητούν τη σχέση με το υπερβατικό και το αιώνιο. Σκέπτονται όλοι αυτοί που κρίνουν και κατακρίνουν, γενικεύοντας, τους ιερείς και την λαϊκή παράδοση, ότι μπορεί να χλευάζουν την πίστη των συνανθρώπων τους προς τον Θεό; Και αναρωτιούνται πώς αισθάνονται οι άλλοι όταν διαβάζουν τα γραφόμενά τους; Εγώ προσωπικά, όπως και η Μάρω, αισθάνομαι αμήχανα και περίεργα. Στενοχωριέμαι όταν δεν υπάρχει διάθεση διάκρισης. Ναι, ζούμε σε μια χώρα που επιτρέπεται η κριτική αλλά δεν οφείλουμε να είμαστε μέσα στα όρια του μέτρου;

Και διαρκώς σκέπτομαι πως αν θέλουμε οι άλλοι να σέβονται τη δική μας διαφορετικότητα (και κάνουμε αγώνες, διακηρύξεις, ακτιβισμούς κλπ κλπ), εμείς δεν οφείλουμε να σεβαστούμε τη διαφορετικότητα των άλλων; Το να βρίζουμε και να κακολογούμε είναι το εύκολο. Ο σεβασμός προς τον συνάνθρωπο θέλει αγώνα. Και αυτό είναι δύσκολο.