Με τον Άθω Δανέλλη, τον π. Αλέξανδρο και 21 μεταπτυχιακά πλάσματα στη φιλόξενη αυλή του βυζαντινού Αγίου Νικολάου Ραγκαβά. Η τελευταία συνάντηση της πανεπιστημιακής μου ζωής σε μάθημα μαζί με τον Δημήτρη, την Αργιέττα, την Αριάδνη, τη Δήμητρα, την Ευαγγελία, την Ανθούσα, τη Νικολέττα, την Ελπίδα, την Κατερίνα, την Παρασκευή, τη Βασιλική-Δανάη, την Άρτεμη, την Πετρούλα, τη Μερόπη, την Αντωνία, τη Ράνια, τον Σπύρο, την Ειρήνη, τη Μαρία, την Ελένη και τον Τριαντάφυλλο. Όλες και όλοι είναι πανάξια παιδιά που πρόσφεραν τον καλύτερό τους εαυτό για όσα δημιούργησαν. Και καταχειροκροτήθηκαν από το κοινό.
Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος γιατί το μάθημα «Θέατρο σκιών και εκπαίδευση» έκλεισε με παράσταση και όχι με μια ακόμη διάλεξη. Είμαι χαρούμενος γιατί η σκηνική πράξη επιβεβαιώνει ότι αν δεν υπάρχει όλα τα άλλα αποδεικνύονται κούφια λόγια, θεωρίες και επινοήσεις. Δίχως τη σκηνική επιτέλεση όλα μένουν σε ένα επίπεδο καθαρά διανοητικό. Όταν δηλαδή δεν υπάρχει διάβαση στο θεατρικό γεγονός, όταν απουσιάζει η συγκίνηση και η ηδονή, όλα μοιάζουν νεκρά και άχρηστα. Αυτό με κέντριζε και με απασχολούσε πάντοτε. Και για αυτό χάρηκα για άλλη μια φορά την παράσταση των φοιτητών μας που επιβεβαίωσε ότι δίχως αυτήν, όλα δείχνουν αδιάφορα κι ανέραστα.
Ευχαριστώ από καρδιάς όλα αυτά τα 21 ξεχωριστά πλάσματα για τη συνοδοιπορία και τις συγκινήσεις που ζήσαμε στο εξάμηνο που έκλεισε, τον Άθω Δανέλλη για τη συμπόρευση, την αγάπη του και την πίστη του στην εκπαίδευση, τον μοναδικό φιγουροποιό Νικόλα Τζιβελέκη για την ένθερμη παρουσία του στα μαθήματα, και τον π. Αλέξανδρο για όσα τόσα χρόνια μας προσφέρει.
Όσοι με γνωρίζουν, θυμούνται ότι σπάνια μιλώ για την εργασία μου στο πανεπιστήμιο. Αλλά, νά, σε αυτό το μάθημα-παράσταση, 8 Ιουνίου 2022, έκλεισε για μένα μια ολόκληρη εποχή. Από το Κριεκούκι και την Τζια μέχρι την οδό Σίνα και το ΕΚΠΑ. Μια εποχή 40 σχεδόν ετών που δεν ιστορείται εύκολα με λόγια.
Joe Pilgrim 